نقد و بررسی بازی The Outlast Trials

نقد و بررسی بازی The Outlast Trials

خوشبختانه، با باز کردن گزینه‌های سختی بیشتر که هر آزمایش را به طرز عجیبی چالش‌برانگیزتر می‌کند، دلایل زیادی برای ادامه‌ی بازی و ارتقاء سطح شخصیت به شما داده می‌شود. بخشی از این سختی با چیزهایی مانند تعداد بیشتر و قوی‌تر شدن دشمنان همراه است، اما گاهی اوقات هم ممکن است به خاطر تله‌های انفجاری اضافی در همه جا باشد. چند بار ارتقاء سطح می‌تواند امتیازی را برای شما باز کند که به شما امکان حمل یک آیتم اضافی (مانند آیتم‌های شفابخش یا بطری‌هایی برای منحرف کردن حواس دشمنان) را بدهد یا دمپایی‌هایی به شما اعطا کند که به شما اجازه می‌دهد بدون ایجاد سر و صدا که ممکن است دشمنان را آگاه کند، روی شیشه راه بروید و این ارتقاء‌ها انگیزه‌های فوق‌العاده‌ای برای ادامه‌ی بازی هستند. اما از آنجایی که برای به دست آوردن این ارتقاءها انتظار می‌رود بارها و بارها همان چند مرحله را پشت سر بگذارید، و فقط برای استفاده از آن‌ها به همان سطوح بازگردید، در مدت کوتاهی خسته‌کننده می‌شود. با وجود منوی وسوسه‌کننده‌ای پر از چیزهای قابل بازگشایی، به اندازه‌ی کافی محتوا برای حفظ علاقه‌ی شما در بلندمدت وجود ندارد.

این موضوع به خصوص عجیب است که هر پنج مرحله فقط از دو شخصیت منفی استفاده می‌کنند، با توجه به فهرست قابل توجهی از روان‌پریش‌‌های به یاد ماندنی این مجموعه. سه سطح از بازی و بخش آموزش همگی با Mother Gooseberry همراه هستند، یک عروسک‌گردان روان‌پریش که به دلیل صدای کارتونی فوق‌العاده آزاردهنده‌اش و تکرار مداوم همان دیالوگ‌ها، بیشتر آزاردهنده است تا ترسناک. دو سطح دیگر با افسر کویل همراه هستند که به لطف غرولندهای متنوع‌تر و خنده‌دارترش در حین تعقیب شما، سرگرم‌کننده‌تر است، اما همچنان کمی بیش از حد استفاده شده است. این به این معنی نیست که شرور های دیگری وجود ندارند که به دنبال کندن پوست صورت شما هستند، اما آنها بسیار کلیشه‌ای هستند – مانند یک نئاندرتال غول‌پیکر که سعی می‌کند شما را له کند، یا یک شرور خزنده با عینک دید در شب که می‌تواند شما را در تاریکی شکار کند. مطمئن نیستم که چرا هیچ‌یک از این زیردستان ضعیف‌تر به عنوان شخصیت منفی اصلی برای اضافه کردن تنوع به دو شرور تکراری که به دست آوردیم، توسعه داده نشدند، اما مطمئناً به نظر می‌رسد که می‌توانست به مقابله با یکنواختی‌ای که در نهایت حاکم می‌شود، کمک کند.

سخن آخر

 با خروج از دسترسی زودهنگام، The Outlast Trials یک بازی ترسناک تعاونی واقعاً لذت‌بخش و منحصر به فرد است، اما با سرعتی بیشتر از آنچه دوست داشتیم، خسته‌کننده می‌شود. هر یک از پنج مرحله به لطف وحشت اغراق‌آمیز آن‌ها (با وجود استفاده‌ی مکرر از شخصیت‌های منفی) به یاد ماندنی و فوق‌العاده سرگرم‌کننده هستند، و هوش مصنوعی دشمن به اندازه‌ی کافی تهاجمی است. اما با تنها پنج مرحله و دو باس اصلی، تنوع زیادی برای پشتیبانی از تمام پیشرفت‌هایی که در نظر گرفته شده است، وجود ندارد، و حتی تمام ارتقاءهای جالب برای دنبال کردن و برخی از گزینه‌های سختی واقعاً دشوار که پس از اولین اجرا در هر مرحله باز می‌شوند، نمی‌توانند دوباره به آن‌ها جان ببخشند. کمی محتوای داستانی بیشتر می‌توانست تا حد زیادی به حفظ علاقه‌ی ما در بلندمدت کمک کند. در چند ساعت اول خوشی‌های قاتلانه‌ای که The Outlast Trials ارائه می‌دهد، خاطرات سرگرم‌کننده و هولناکی رقم زده می‌شود، اما این تازگی به محض اینکه همه چیز را یک بار دیدید، به سرعت فروکش می‌کند.