نقد و بررسی مگ ۲ Meg 2: The Trench | مگالدون بی دندان
در طول ۱۵ سال گذشته، بن ویتلی خود را به عنوان یکی از جذاب ترین کارگردانان امروزی معرفی کرده است.
اما در حالی که او برای فیلم‌هایی مانند Kill List، Sightseers، High-Rise و Free Fire که هرکدام با بودجه‌های کمتر ساخته شده‌اند، تحسین منتقدان را دریافت کرده است، حساسیت‌های ویتلی همیشه برای فیلم‌های پرفروش هالیوود نیز مناسب به نظر می‌رسد. به همین دلیل است که وقتی اعلام شد ویتلی برای کارگردانی Meg 2: The Trench استخدام شده است، هیجان زیادی به وجود آمد.
داستان اصلی حول محور گروهی از دانشمندان به رهبری جوناس تیلور (جیسون استاتهام) می چرخد که با یک مگالودون ماقبل تاریخ به طول ۲۲ متر روبرو می شوند و سعی می کنند از حمله به یک ساحل شلوغ جلوگیری کنند.
این بار تیلور و تیم تحقیقاتی اش وارد یک شیرجه اکتشافی در عمیق ترین اعماق اقیانوس می شوند که به نام ترانچ شناخته می شود. اما ماموریت آنها به زودی با مشکل مواجه می‌شود که متوجه می‌شوند تیم ماینینگ دیگری در این منطقه بسیار دورافتاده و خطرناک وجود دارد. برای محافظت از حامی مرموز خود، آنها سعی می‌کنند تیلور و خدمه‌اش را منفجر کنند. این فقط همه آنها را مورد توجه بیشتر مگالودون ها و همچنین دیگر موجودات ماقبل تاریخ قرار می دهد که سپس سعی می کنند از سنگر بیرون بیایند تا انسان های غافل را شکار کنند.
فیلم Meg 2: The Trench تا لبه پر است با سکانس هایی که باید بینندگان را در لبه صندلی خود نگه دارد. با شروع یک بازه سرد که ۶۵ میلیون سال قبل اتفاق می افتد، کار بسیار خوبی را نشان می دهد که چقدر مگالودون حتی در برابر وحشی ترین دایناسورها چیره شده است. سپس، هر چند دقیقه، یک مانع دریایی جدید یا موجودی ترسناک برای شخصیت‌های استاتهام، وو جینگ، پیج کندی، کلیف کورتیس، ملیسانتی ماهوت و سوفیا کای شویا وجود دارد که باید با آنها مبارزه کنند.
با توجه به اینکه بیشتر این لحظات هزاران متر زیر آب اتفاق می‌افتند، نمی‌توانید متعجب شوید که تیم خلاق چقدر علم را برای زنده نگه داشتن شخصیت‌هایشان گسترش داده‌اند.
این امر ناامیدکننده‌تر می‌شود که ویتلی قادر به ارائه هیجان‌های مورد انتظار از Meg 2: The Trench نیست. مطمئناً، فیلم سرعت بسیار خوبی دارد، و همچنین چند لحظه ترسناک و تکان دهنده، اما فرصت‌های تلف شده زیادی نیز وجود دارد.
نقد و بررسی مگ ۲ Meg 2: The Trench
به خصوص وقتی نوبت به صحنه‌های ترانچ می‌رسد – آنها خیلی تاریک هستند. آنقدر که شما یا نمی دانید کجا هستید، چه اتفاقی می افتد یا اینکه کدام شخصیت واقعا در خطر است. در عین حال، دید خوبی از هیولاهایی که این همه ویران می کنند نمی بینید.
در ابتدا، این یک ترفند هدفمند به نظر می‌رسد، به طوری که ویتلی می‌تواند تنش ایجاد کند و به تخیل بینندگان اجازه دهد تا شکاف‌های بی‌رحمانه و خطرناکی که مگالودون‌ها دارند را پر کند. اما در پایان پر هرج و مرج، جایی که تمام منطق و انسجام روایی کنار گذاشته شده است، نمی‌توانید از خود فکر کنید که آیا پول فیلم تمام شده است یا فقط خشونت را کاهش داده‌اند تا امتیازی مناسب‌تر برای خانواده کسب کنند.
با این حال، فقط ویتلی مقصر نیست. فیلمنامه جان هوبر، اریش هوبر و دین جورگاریس فاقد اصالت و پر از طنز است. حتی به نظر می رسد بازیگران علاقه خود را به ارائه شدت مورد نیاز برای کشاندن بینندگان به داستان غم انگیز و پرهیجان از دست داده اند – اگرچه کرتیس و کندی، که هر دو به وضوح در حال گذراندن یک نهنگ هستند، هر صحنه ای را که می خواهند می خورند.
در نهایت مگ ۲ نمی تواند حس هیجان و ترس کافی را به مخاطب ارائه دهند و لحظات طنز بی معنی این فیلم یکی دیگر از عامل های دور شدن از فضای ترس می باشد و خیلی بهتر بود که قسمت دوم هیچوقت ساخته نمی شد …
نظرات کاربران