نقد فیلم اوپنهایمر | Oppenheimer

با این حال، فراتر از این، به نظر می‌رسد که هر نقش «فرعی» دیگری A-lister روی صفحه نمایش پیدا می‌کند. کنت برانا، رامی ملک، جک کواید، جاش هارتنت، اولیویا تیرلبی و تام کونتی تنها برخی از نام‌های بزرگی هستند که در نقش‌هایی که تحت نظر کارگردانی دیگر، احتمالاً از ناشناخته‌هایی انتخاب می‌شوند که نصف روز سر صحنه فیلمبرداری حضور داشته باشند.

گری اولدمن برای آنچه که به طور متواضعانه برای ددلاین به عنوان «یک صحنه، یک صفحه و نیم» در نقش رئیس جمهور هری ترومن توصیف کرد، ظاهر می‌شود، اما احساس می‌کند که یک چرخش برنده اسکار در دستان چنین کارگردان با استعدادی است.

نولان مردی است که به قدری به جزئیات توجه دارد که حتی دختر بزرگش، فلورا، در یک صحنه وحشتناک آخرالزمانی ظاهری کوتاه دارد. توضیح نولان؟ “نکته این است که اگر شما نهایت قدرت ویرانگر را ایجاد کنید، کسانی را که نزدیک و عزیز شما هستند نیز نابود می کند.”

استفاده مکرر از سیاه و سفید برای صحنه‌های تلاش دستگاه‌های آمریکایی برای بی‌اعتبار کردن فیزیکدان به دلیل صلح‌طلبی پس از جنگ و سیاست‌های چپ‌گرا، یادآور این است که این «هنر» است، همانطور که زمان سه ساعت فیلم نیز همینطور است.

این طول سنگین شاید به همان اندازه مفید باشد که بتوان از آن شایستگی اوپنهایمر را قضاوت کرد. حتی به عنوان کسی که به معنای واقعی کلمه برای امرار معاش فیلم تماشا می کند، هر نیازی به صرف بیش از 130 دقیقه در یک صندلی سینما، بحثی درونی را برانگیخته است که آیا واقعاً به بیش از دو ساعت نیاز دارد تا باز شود. اوپنهایمر آزمون دو ساعته را با رنگ‌های درخشان پشت سر می‌گذارد، و 180 دقیقه درشت به یکباره سپری شد، (جناس اتمی مشکوک را ببخشید.)