هر روز صبح که از خواب بیدار می شوم، صندوقچه ای را که پسرم را در آن نگه می دارم را باز می کنم. جمجمه کوچکش را نوازش می کنم و “صبح بخیر” را زمزمه می کنم، البته می دونم که اون دیگه نمتونه جواب منو بده. فقط میخوام بدونه من اونو فراموش نکردم …
میدونم وقتی این متنو میخونید حتما سوال های زیادی توی ذهنتون به وجود میاد پس بذازید یکم از گذشته براتون بگم من پسر کوچولومو خیلی دوس داشتم وقتی پسرم بر اثر تب فوت کرد، نمیتونستم با مرگ اون کنار بیام اون فقط یک نوزاد بود، و تنها دلخوشیه من توی این دنیا …
بنابراین سراغ داستان‌هایی که مادرم قبلا برام تعریف کرده بود، آداب و رسوم و افسانه‌هایی که در کودکی یاد گرفته بودم رفتم …
تمام کتاب ها و قوانین بازگرداندن کسی که مرده را مطالعه کردم بنظرم انجام دادنش کار آسونی بود.
توی اینترنت داستان افرادی که این کارو انجام داده بودند خوندم همشون نوشته بودن که شکست خوردند و امکان همچین کاری وجود نداره.. اما من، مطمئن بودم که اراده من قوی تر از اراده آنها خواهد بود. بعد از چندین بار امتحان کردن به زور تونستم وارد عالم ارواح بشم و روح کم رنگ پسرم را پیدا کردم. من اونو به بدنش هدایت کردم، و هرگز به پشت سرم نگاه نکردم چون طبق قوانین اگه پشت سرمو نگاه میکردم ممکن بود خودمم برای همیشه اونجا گیر بیوفتم …
پسرم دوباره چشمانش را باز کرد و به من لبخند زد، فکر کردم کار درستی کرده ام اون داشت دوباره می خندید،می دوید، مثل قبل بازی می کرد.