انگار هیچ اتفاقی نیفتاده بود…
اما بعد از چند دقیقه ، دیدم که پوسیدگی ها روی پوستش به وجود اومده پوستش تیره تر شده بود … همون لحظه متوجه اشتباهم شدم. من پسرم را زنده نکرده بودم. فقط روحش را به جنازه اش آورده بودم.
سعی کردم بهش آرامش بدم اما بدن هر روز متورم و پوسیده تر میشد.
روز و شب از ترس ناله می کرد که گوشتش از استخوانش می افتاد… این ناله ها تمام طول شب هم ادامه داشت و تنها زمانی که گلویش پوسیده شد، از جیغ زدن دست کشید. سعی کردم به عالم اموات برگردم، روح پسرم رو برگردونم، اما دیگه راهی برایم باز نشد. من مرگ را فریب دادم و مجازاتم نگه داشتن آنچه دزدیده بودم بود پسرم الان بطور کامل پوسیده و من استخوان‌هایش را جمع کردم و در صندوق عتیقه‌ای که از مادرم به ارث برده بودم، گذاشتم….
گاهی اوقات استخوان‌های پسرم رل ساعت‌ها و حتی روزها روی سینه‌ام میگذارم و امیدوارم که روح او راه خود را پیدا کند و به جایی که تعلق دارد برگردد …
من هر روز باید بهش سر بزنم اگه یه روز دیرتر برم پیشش استخوان‌هایش دوباره شروع به لرزیدن می‌کند و می‌دانم که او هنوز اینجاست .
توسط 
کسب درآمد از اینترنت با گوشی 