اما توجه بیش از اندازه کارگردان روی فضاسازی، باعث محوشدن جنبه های مهم فیلم شده. تا حدی که ما عملا شخصیت پردازی عمیقی را در آن نمیبینیم. در واقع پیچیده ترین کاراکتری که در فیلم میبینیم ریک دالتون است. لااقل ریک دالتون یک هدفی دارد. ریک یک ستاره تلویزیونی وسترن است. مردی جذاب و ساده زیست که تنها دوستی که در دنیا دارد بدلکارش یعنی کلیف بوث است. او در یک کلام بازیگری افول کرده است و البته در زندگی شخصی اش هم اتفاق مشابه افتاده. با کنسل شدن برنامه تلویزیونی وضعیت بدتر هم میشود. در یکی از بهترین صحنه های فیلم، ریک در پشت صحنه فیلمش با دختربچه ای به اسم ترودی فریزر هم صحبت میشود و با او درمورد کتابی که میخواند حرف میزند. ریک متوجه میشود که شباهت احساسی زیادی با قهرمان کتابش دارد و در اینجا شاهد قوس شخصیتی بینظیری در این کاراکتر هستیم.

اما بازی استادانه لئوناردو دیکاپریو هم در شکل گیری هرچه بهتر کاراکترش تاثیر بسزایی داشته. او سکانس پلان نسبتا طولانی را در درطول فیلم تجربه کرده و باید نقش بازیگر وسترنی را بازی کند که دیالوگش را فراموش کرده. در ادامه او به گوشه ای رفته و پس از فروریختن تمام خشم و نفرتش برمیگردد و سکانسی دیگر از فیلم را با قدرت زیاد بازی میکند. او بار دیگر اثبات میکند که از بامهارت ترین بازیگران عصر حاضر است.

برد پیت در نقش کلیف بوث ظاهر میشود. کهنه سرباز سرخوش و کاردرستی که رابطه گرمی هم با ریک دارد. با اینحال شخصیت او از دوست بدلکار ریک فراتر نمی رود و صرفا گشت و گذار او در هالیوود دهه هفتاد را شاهد هستیم. البته که همکاری این دو فوق ستاره درکنار لحظات مفرحی را هم در فیلم رقم زده و امیدوارم این دو را باز هم در یک فیلم ببینم.مارگو رابی هم لحظات کمدی خارج از روایت اصلی را در فیلم میگذراند و حضور یا عدم حضور او در فیلم تفاوت قابل ملاحظه ای ایجاد نمیکند. آل پاچینو نقش کوتاهی به عنوان یک مدیر برنامه را دارد و به هرحال حضور او در این فضا لذت بخش است.