زمانی که ۱۶ ساله بودم و خواهرم ۲۰ ساله بود، با مادر و خواهرم در سراسر کشور رانندگی می کردم. هوا تاریک و دیروقت بود اما هنوز هشیار بودم. ما بین دو ایالت رانندگی می‌کردیم و به بنزین و استراحت نیاز داشتیم، بنابراین در تنها ایستگاه استراحت در ۲۰۰ مایلی توقف کردیم. در پمپ بنزین یک ون پر از نوجوانان بود که در حال سفر جاده ای بودند، و همچنین یک ماشین خاکستری کوچک در پمپ جلوی ما با دو مرد جوان که بیرون از آن ایستاده بودند.

وقتی به آنجا رسیدیم احساس کردیم که یک چیزی در اینجا درست نیست. ما روزها در جاده بودیم و شب ها ایستگاه های استراحت زیادی دیدیم و تا آن زمان هرگز ترسی نداشتیم. مامان و خواهرم رفتند داخل و من در ماشین ماندم. از نوجوانان شنیدم که می گفتند بسیار ترسیده بودند و نتوانستند پمپ بنزین را به کار بیاندازند و با عجله آنجا را ترک کردند. من ماشین جلویمان را نگاه می کردم و آن دو نفر اصلا حرکت نی کردند. آنها صحبت هم نمی کردند یا حتی با موبایل خود کار نمی کردند. فقط همانجا ایستاده بودند، مثل سنگ.

خواهر و مادرم دوان دوان به سمت ماشین آمدند و وقتی سوار شدند، آن دو مرد به آرامی برگشتند تا به ما نگاه کنند در حالی که حرکت نمی کردند و بقیه بدنشان را تکان نمی دادند، چشمانشان تیره و خالی بود. واقعا خالی نه سیاه و نه هیچ نوری را منعکس نمی کرد، فقط یک فضای خالی است.

با سرعت از آنجا خارج شدیم و تا زمانی که به شهر بعدی نرسیدیم متوقف نشدیم. بدترین چیز در مورد کل تجربه این بود که ما نتوانستیم آن مکان را روی هیچ نقشه ای پیدا کنیم. ما دقیقاً می‌دانستیم کدام نقطه بین ایالتی را باید جستجو کنیم، و نتوانستیم آن را در نقشه‌های گوگل یا هر نقشه کاغذی که داشتیم پیدا کنیم. ما حتی از مردم محلی در مورد پمپ بنزین وحشتناک در آن قسمت از جاده پرسیدیم و فقط نگاه های گیج کننده ای تحویل گرفتیم. ما از آن زمان بارها این مسیر را طی کرده ایم وهیچ ایستگاه پمپ بنزیی در آنجا ندیدیم.