نگاهی به فیلم Arrival

این فیلم نیز همچون دیگر آثار ویلنوو از فیلمبرداری و بافت بصری غنی بهره میبرد. تنوع نماها و مهمتر کارکرد درست و به جا هرکدام باعث شده اند ورود از نظر کارگردانی در سطح بالایی قرار داشته باشد. به عنوان مثال نخستین رویارویی تیم انسانها با بیگانگان را به یاد آورید. موسیقی پرحجمی که تمام حواس مخاطب را جذب فیلم میکند به علاوه نماهایی که بیگانگان را میان حجم غلیظی از مه سفید رنگ و پشت شیشه نمایش میدهند و کوچکی ابعاد انسانها در مقابل نیروی ناشناخته فضایی همگی لحظات نفسگیری را برای مخاطب به ارمغان می آورند. مثال دیگر در بخش پایانی فیلم است که دکتر بنکس به محل حضور بیگانگان فراخوانده شده و میبایست به تنهایی با آنها مذاکره کند. میزانسن و دکوپاژ دراین بخش نیز تماما برای خالی کردن دل مخاطب طراحی شده اند. از نماهای بسته چهره هراسان دکتر گرفته تا سکوت دیوانه وار حاکم بر محیط و فاصله اندک بیگانه مورد نظر تا لنز دوربین همگی تعلیق را در تک تک ثانیه ها جاری میکنند.

در انتها لازم است اشاره کنم این فیلم را در حد بهترین ساخته های ویلنوو نمیدانم . ورود با تمام ویژگی های مثبت خود آن تاثیرگذاری و ماندگاری آثار مهمتر ویلنوو را ندارد(سوختگان.زندانیان.بلید رانر ۲۰۴۹) چرا که اساسا پایان بندی آن کمی عجله ای .به دور از منطق و به اصطلاح اجباری است. هرچند ویلنوو با یک پیچش داستانی به موقع مخاطب را غافلگیر میکند (به اشتباه انداختن در مورد زمان وقوع حوادث بین دکتر و دخترش) اما این امر نیز نمیتواند جمع بندی و برداشت نهایی اثر را به سطح بالایی برساند. ورود اثر تماشایی و خوبی است اما توقع از ویلنوو همواره بیشتر از اینهاست.