نقد و بررسی فیلم Sonic the Hedgehog 3

هر مبلغی که پارامونت پیکچرز برای بازگرداندن جیم کری از بازنشستگیِ ظاهری‌اش پرداخت کرده، ارزشش را داشته است، زیرا سومین فیلم سونیک ، به اندازه‌ی دو فیلم قبلی، یک فیلم خانوادگیِ خسته‌کننده و پرحرف نیست. این کمدینِ منعطف، در مورد انگیزه‌های مالی‌اش برای بازی در نقش دکتر روباتنیک، دانشمند دیوانه‌ی خودبزرگ‌بین با سبیلِ اغراق‌آمیزِ شبیه به قلم‌مو، انبوهی از وسایل الکترونیکی مرگبار و کینه‌ی شدید نسبت به پستانداران فضاییِ سریع، بسیار صریح بوده است. اما صرفاً به این دلیل که این نقش برای کری یک کارِ دستمزدی است، به این معنی نیست که او کم‌کاری می‌کند. برعکس، مرد پشتِ نقاب (The Mask)، نقشِ تکراری‌اش به عنوان دشمنِ پرجنب‌وجوش و پرحرفِ سونیک را به عنوان مجوزی برای ادا درآوردن مانند دوران اوجِ پیدایش (Genesis) می‌بیند. هر بار که دوربین، کری را در فیلم‌های سونیک پیدا می‌کند، او مشغولِ نوعی بازیِ خستگی‌ناپذیر است – با اعتماد به نفسِ ناشیانه می‌رقصد، صورتش را به حالتی در می‌آورد که هیچ انسان دیگری هرگز به آن فکر نکرده است و ناسزاهایِ کنایه‌آمیزِ شبیه به گرینچ را خطاب به هیچ‌کس می‌گوید.

در Sonic the Hedgehog 3، کری بالاخره یک همبازی پیدا کرده که می‌تواند با رفتارهای عجیبش برابری کند. آن شخص… خودِ جیم کری است. یکی از جذابیت‌های این دنباله‌ی جدید این است که بازیگر را در دو نقش قرار می‌دهد و به او اجازه می‌دهد که هم نقش روباتنیکِ بازگشته و هم خویشاوندِ دور و غریبه‌اش را بازی کند. تماشای این اسطوره‌ی کمدی در این فیلم‌ها از قبل هم مانند دیدنِ یک نمایش تک‌نفره بود که در حاشیه‌ی یک کمدیِ گران‌قیمتِ مناسب برای همه‌ی سنین گنجانده شده بود (که وقتی نیمی از شخصیت‌های دیگر روی پرده به صورت دیجیتالی ساخته شده‌اند، بیشتر از آنچه که نیست، حقیقت دارد). اما بخش‌هایی در سونیک ۳ وجود دارد که واقعاً فقط کری آنجاست و هر دو طرفِ یک دیدارِ خانوادگیِ دیوانه‌وار را بازی می‌کند. و معلوم می‌شود که دو نفر از او بهتر از یک نفر است.

• هر آنچه در مورد فیلم Sonic the Hedgehog 3 می دانیم

تا به حال، برداشتِ متکبرانه‌ی کری از مردِ تخم‌مرغی (Eggman) نه تنها نقطه‌ی برجسته، بلکه عاملِ نجاتِ این اقتباس‌های بازی‌های ویدیویی بوده است. اولین فیلم سونیک خارپشت به طرز عجیبی محبوب بود: باید تعجب می‌کردید که چرا طرفدارانِ سرسخت به فیلمی روی آوردند که قهرمانِ آبیِ مورد علاقه‌شان را از یک پادشاهی ۱۶ بیتی از سرعت و رنگ بیرون کشید و به نفع یک کمدیِ رفاقتیِ کسل‌کننده با جیمز مارسدن قرار داد؟ سونیک خارپشت ۲ یک پیشرفتِ جزئی بود، عمدتاً به دلیلِ نمایشِ صحنه‌های کمتری از شیطانِ سرعتِ ساکنِ سگا که در صندلیِ مسافرِ یک خودرویِ آهسته قرار داشت، اما همچنان به شدت به ارجاعاتِ کلیشه‌ای به فرهنگِ عامه و داستان‌های فرعیِ پُرکننده برای شخصیت‌های انسانیِ سالم تکیه داشت. خوشبختانه، بار سوم برای این فرنچایز خوش‌یمن است، که بالاخره با یک ماجراجوییِ سریع‌تر برای تیم سونیک به اوجِ خود می‌رسد.

به غیر از روباتنیکِ چشم‌درشت، افرادِ این فیلم‌ها جذابیتِ زیادی ندارند. قسمت سوم، زمانِ حضورِ والدینِ خوانده‌ی خارپشت، شهروندانِ معمولیِ تام (مارسدن) و مدی (تیکا سومپتر) را بیشتر کاهش می‌دهد، حتی با اینکه لیستِ بازیگران گسترش می‌یابد تا شامل نقش‌های کوتاه برای کریستن ریتر، یک عضو از گروهِ Lonely Island و باب از Mad Men شود. با عروسی‌های مقصدِ کمتر و صحبت‌های صمیمانه‌تر در موردِ آرزوهایِ شغلیِ تام، فیلمنامه توسط پت کیسی، جاش میلر و جان ویتینگتون می‌تواند تمرکز را روی دسته‌ی رنگارنگِ بیگانگانِ ما حفظ کند: سونیکِ خارپشتِ شجاع و بذله‌گو (بن شوارتز)؛ تیلزِ روباهِ پرنده‌ی نوجوان (کالین اوشاگنسی)؛ و ناگلزِ اکیدنایِ بی‌تفاوت به طعنه (ادریس البا، که بازیِ قلدرانه‌ی جدی‌اش، تأثیرِ واضحی از نظرِ صدا و خلق و خو از دراکس نابودگر گرفته است).