جالب است که رابرت مورگان، انیماتور استاپ موشن، برای اولین فیلم بلند خود تصمیم گرفت تا داستانی در مورد یک انیماتور استاپ موشن بنویسد که دچار جنون می شود. فرآیند پشت این سبک محبوب فیلمسازی به طور معروفی سختگیرانه است و نیازمند صبر و دقت به جزئیات است. روشی که مورگان این کار را انجام می دهد – به تنهایی، با ساختن موجوداتی از کابوسی که انگار از کشتارگاه بیرون آمده اند – باعث می شود احتمال فروپاشی روانی در طول خلق یکی از این پروژه ها باورپذیرتر شود. و این اساساً همان چیزی است که در «استاپ موشن» اتفاق می افتد.
این گفته به این معنا نیست که این یک فیلم اتوبیوگرافی است. شخصیت اصلی زن است، الا (با بازی آیسلینگ فرانسیوسی)، و دختر یک انیماتور افسانه ای استاپ موشن به نام سوزان بلیک (با بازی استلا گونت). تغییر دادن کلیشه های هنرمند نابغه و دستیار مطیع – که هر دو معمولاً در فیلم ها نقش های مردانه دارند – برای شخصیت های زن، به «استاپ موشن» کمی تازگی می بخشد، حتی زمانی که این شخصیت ها به روش های کلیشه ای دیگری رفتار می کنند. خوب است که برای یک بار هم که شده زنی را مستبد، خودخواه و دیکتاتور ببینیم، اینطور نیست؟
و سوزان یک دیکتاتور است، او با گفتن این جمله که هرگز به جایی نخواهد رسید، در عین حال که با او به عنوان یک جفت دست جانشین رفتار می کند، الا را خرد می کند. انگشتان دست خود سوزان دیگر به اندازه کافی برای انیماتور شدن چابک نیستند – تلاش او برای برداشتن چنگال در صبحانه اولین مورد از یک سری فزاینده از لحظات وحشتناک بدنی است – و به همین ترتیب، الا روزهایش را صرف دستکاری شخصیت ها تا نیم میلی متر زیر نظر ناراضی سوزان می گذراند. این کار تا زمانی ادامه دارد که بیماری سوزان او را به بیمارستان می کشاند و الا را آزاد می کند تا فیلم خودش را از زیر سایه مادرش بسازد.
مشکل اینجاست که الا مطمئن نیست که دقیقاً چه می خواهد بگوید. در اینجاست که پای یک عنصر آشکار داستانی به میان می آید، دختری کوچک و بی نام (با بازی کائولین اسپرینگال) که مدت کوتاهی پس از اینکه الا آپارتمانی اجاره می کند و به عنوان یک فیلمساز مستقل شروع به کار می کند، وارد زندگی او می شود. این کودک که بخشی از او کودک درون بیمارگونه و بخشی از او الهام بخش خود ویرانگر است، الا را دنبال می کند و داستانی جدید در مورد دختری ترسیده که توسط هیولایی وحشتناک به نام Ashman تعقیب می شود را دیکته می کند. در اولین شب، او او را می بیند؛ در شب دوم، او نزدیکتر می شود؛ و در شب سوم – خب، نمی خواهید بدانید که در شب سوم چه اتفاقی می افتد.
از همان ابتدا مشخص است که دختر کوچکی که فیلمساز بی ثبات را تشویق به ساختن شخصیت هایی از موم مرده شور، گوشت خام و گوشت فاسد یک روباه مرده می کند، چیز عجیبی دارد. با گذشت زمان، استاپ موشن سورئال تر و درونی تر می شود، زیرا دنیای الا، دختر و Ashman با هم ادغام می شوند: اولین باری که شخصیتی از فیلمش برای شکنجه الا می آید، یک رویا است، اما نگران نباشید – اوضاع از آنجا تشدید می شود. اینجاست که استاپ موشن واقعاً خوب می شود و با یک عمل وحشتناک خودزنی به اوج می رسد که دوربین چند ثانیه منزجر کننده روی آن مکث می کند.
استاپ موشن بدون فیلم درون فیلمش چیزی نیست. فرانسیوسی به عنوان هنرمند عذاب کشیده الا، کار شایسته ای انجام می دهد، اما عملکرد او به جز در چند لحظه کلیدی تا حد عقربه‌ای که چنین مقدماتی می‌طلبد، پیش نمی‌رود. طراحی صحنه و فیلمبرداری در بخش های لایو اکشن ساده و کاربردی است، شاید نشان دهنده عدم علاقه مورگان به صحنه هایی باشد که در آن قتلی یا عروسک های زننده ای وجود ندارد. منصفانه بگویم، بخش هایی که اینطور هستند به همان اندازه منزجر کننده و در عین حال زیبا هستند که ممکن است کسی امیدوار باشد، نمایش عالی برای سبک مورگان و دلیلی برای تماشای این فیلم به تنهایی است. او خدمتگزار ساخته های خود است – که به نظر می رسد، چنین چیزی می تواند یک نفر را دیوانه کند.
سخن نهایی
فیلم Stopmotion نمایشی نگران کننده برای کار انیماتور استاپ موشن، رابرت مورگان است، که سبک زننده او با جلوه های عملی خونین ترکیب می شود تا یک کابوس درونی را خلق کند، در حالی که شخصیت اصلی الا – که خود یک انیماتور استاپ موشن است – به جنون فرو می رود. نیمه اول فیلم عمدتا کاربردی است و حضور یک بچه ترسناک که آخرین ساخته الا را تشویق می کند به یک نتیجه قابل پیش بینی ختم می شود. اما وقتی استاپ موشن منزجر کننده می شود، خوب می شود.
نظرات کاربران