صحنه اول سریال کوتاه جاسوسی و فریادزن «The Veil»، ایموجن سالتر (الیزابت ماس) را نشان می‌دهد که با مصممیت تمام در ترمینال فرودگاهی شیک قدم می‌زند. (در واقعیت، برخلاف تلویزیون، تنها چیزهایی که در فرودگاه وجود دارند، فست‌فودهای زشت و بچه‌های نق‌نقو هستند.) او با هدف خود، یک «مرد خارجی» معمولی، ملاقات می‌کند و سپس برای کشتن او اقدام می‌کند. هر کسی که او فکر می‌کرد هست – و ظاهراً ۲۷ روز با او بوده است – یک فریب بوده است. همانطور که اینترپل او را می‌برد تا دستگیر کند، او تقریباً مشت خود را گره می‌کند و فریاد می‌زند: «برای این کار تو را به دست می‌آورم، الیزابت ماس!» او لبخند می‌زند. این یک مورد حل شده دیگر است.
این افتتاحیه با مفهوم «تو فکر می‌کنی مرا می‌شناسی، اما اینطور نیست» واقعاً مرا گیج کرد. برای بیشتر قسمت‌های این سریال- یک سرقت با زمان محدود نه چندان خوب با درخشش‌های گاه به گاه از بینش جان le Carré به دنیای فریب حرفه‌ای – انتظار داشتم همه چیز زیر و رو شود. اول از همه، ماس در تمام مدت با لهجه انگلیسی صحبت می‌کند. هر لحظه منتظر بودم بفهمم او اهل بلومینگتون، ایندیانا است، درست است؟ اما نه، آن چیزی که اینجا می‌بینید همان چیزی است که به دست می‌آورید. او یک مامور MI6 را بازی می‌کند که به شدت تلاش می‌کند تا یک گروه تروریستی را از منفجر کردن یک بمب کثیف در جایی در یک بندر پرجمعیت آمریکا متوقف کند. با چنین فضایی شبیه به سریال ۲۴، سریال «The Veil» می‌توانست به عنوان پیشرفته‌ترین سریال تلویزیونی ۲۰۰۴ شناخته شود!
عملیات در یک اردوگاه پناهندگان در مرز سوریه و ترکیه آغاز می شود. ایموگن درست زمانی که چند زن ایزدی او را می شناسند، با ماشین به بالای یک کوه برفی رانندگی می کند – یک زن اخموی دائمی به نام عدیله (یومنا ماروان) که یک عضو داعش است. او ادعا می کند که یک شهروند فرانسوی است که به نوعی در داعش گرفتار شده است و در حالی که در برخی از جنایات قتل عام دسته جمعی آنها حضور داشته است، واقعاً در آن کارها شریک نبوده است. اما دلیلی وجود دارد که باور کنیم او در واقع «دیو الرقه» است، یک مهره کلیدی در سازمان که نقشه یک اقدام بزرگ را می کشد.
ایموگن او را از اردوگاه نجات می دهد و آنها یک ماجراجویی عجیب و غریب را از استانبول به پاریس به لندن و در نهایت به یک عمارت روستایی که مرا به یاد پایان فیلم «مرد خاکستری» نتفلیکس انداخت (نشانه خوبی نیست) آغاز می کنند. همانطور که به ما گفته شده، تنها بازی های ذهنی ایموجن می تواند حقیقت ماجرا را کشف کند و جان هزاران نفر را نجات دهد، بنابراین ریسک زیادی برای اجازه دادن به قهرمان زن ما برای انجام جادوی خود وجود دارد. در حالی که عکاسی در محل زیبا به نظر می رسد، سبک فیلمبرداری و همچنین دیالوگ ها کاملاً استاندارد هستند. باور اینکه چنین چیز معمولی امروز ساخته شود کمی سخت است. تلاش‌های دیگر FX و Hulu در سال ۲۰۲۴ مانند «شوگان» و «زیر پل» هر دو بسیار خلاقانه‌تر هستند.
لحظات جالب توجه چند تا وجود داره. طبق سریال «The Veil»، به اندازه کافی مواد رادیواکتیو داخل دستگاه‌های تصویربرداری پیدا شده در بیمارستان‌های متروکه عراق وجود داره که بشه باهاش یه بمب کثیف درست کرد. یه عنصر سرگرم‌کننده دیگه، لاف‌زنی‌های مداوم بین سازمان‌های اطلاعاتی ملیه. در حالی که به ظاهر ایموگن برای MI6 انگلیس کار می‌کنه، اون یه گرگ تنهاست که کارش رو راه می‌اندازه؛ برای این ماموریت، اون به همتای فرانسوی کارفرمای خودش، DGSE گزارش میده. رابط/عشقِ پیچیده‌کننده‌ی داستانش، مالیک (دالی بن‌صالح) و رئیسش، ماگرایت (تیبو دِ مونتالمبر)، با مرد CIA در پاریس، مکس (جاش چارلز که خیلی سرگرم‌کننده‌ست)، دشمن دوستن. مکس کلی شوخی فرانسوی‌ستیزانه به سمتشون پرتاب می‌کنه و شوخی‌هاش در مورد ناهارهای طولانی و ساعت‌های کاری بانکدارها اولش سرگرمی باکیفیتیه. اما بعدش تکراری می‌شه. با این حال، احتمالا یه حقیقتی توش هست که سازمان‌های مستقل که به سمت یه هدف مشترک کار می‌کنن، احتمالا اطلاعات رو از همدیگه پنهون می‌کنن، بیشتر به این خاطر که فکر می‌کنن همکارهاشون آزاردهنده‌ن.
برای اینکه سریال «The Veil» از نظر سیاسی خیلی عقب‌رفته نباشه تلاش شده. مالیک قطعا یکی از آدم‌های خوبه و اصالتا الجزایری-فرانسوی هستش. ما دقیقا نمی‌بینیم که روزی پنج بار نماز بخونه، اما تصویری هست که نشون میده داره با خانواده‌ش برای شام آماده می‌شه و روی میز تاژین گذاشته شده. همچنین، به نظر می‌رسه که نیروهای داعش که وسواس شهادت دارن، توسط روس‌ها کنترل می‌شن. آیا روس‌ها واقعا الان داعش رو اداره می‌کنن؟ این یه موردیه که تو گوگل سرچ می‌کنم: به نظر می‌رسه یه اختراع از طرف سازنده‌های سریال باشه.
در کل، سریال «The Veil» جزو کارهای برجسته‌ی استفن نایت، نویسنده‌ی فیلمنامههای «چیزهای قشنگ کثیف» و «وعده‌های شرقی» و کسی که به تازگی با سریال «پیکی بلایندرز» نتفلیکس به موفقیت تجاری رسیده، نخواهد بود. اما این به این معنی نیست که هیچ هیجانی نداشته باشد. چندین بار پیش خودم گفتم «خب، الیزابت ماس چطور خودش رو از این یکی بیرون می‌کشه؟» و بعد اون یه کار هوشمندانه انجام می‌داد تا خودش رو از دردسر نجات بده. اغلب این کارها شامل یه لهجه‌ی تقلبی می‌شه، اما یه صحنه هم شامل برداشتن یه میله‌ی فلزی راهنمایی و استفاده از اون به عنوان یه چوب بیسبال روی چند تا آدم شروره که موتورسوارن، می‌شه. فیلمنامههای نایت مدام روی این موضوع تأکید می‌کنن که اگه ایموجن رو تنها می‌ذاشتن تا جادوش رو به کار ببره، می‌تونست همه چیز رو به درستی مدیریت کنه. اما آدمای دیگه مدام سر راهش سبز می‌شن.
ماس در بهترین حالتشه وقتی که پنج قدم جلوتر فکر می‌کنه و از روانشناسی چندبعدی روی همه اطرافیانش استفاده می‌کنه، اما اون صحنه‌های شبیه جیسون بورن رو هم به طور معقولی خوب مدیریت می‌کنه. یه صحنه یا دوتا هم هست که لازمه اون به حالت اغواگرانه‌ی آنجلینا جولی بره، اما با توجه به جدیت و غیرشوخی بودن باقی سریال «The Veil»، اصلا جواب نمی‌ده.
فراتر از سرگرمی، «The Veil» به دنبال القای یه مفهوم فلسفی بزرگ‌تره. شخصیت‌های ماس و ماروان هر دو زنانی هستن که با فقدان و تروما کنار اومدن، و زندگی رو از طریق هویت‌های مختلف تجربه می‌کنن. اما من این لحظات دراماتیک رو تکراری و مانع‌هایی برای درگیر شدن با داستان پیدا کردم – مخصوصا با مقایسه‌ش با فیلمی مثل «قاتل» دیوید فینچر که بدون اینکه شعارهای بی‌مزه رو تو حلق مخاطب بریزه، تونسته عمیق باشه. تا قسمت آخر، من دیگه کاملا از سریال خسته شده بودم و آماده‌ی تموم شدن این سریال معمولی بودم.
اگه خودتون رو تو یه پرواز شش ساعته گیر افتاده دیدین که نمی‌تونین چیز دیگه‌ای ببینین، تماشای «The Veil» بهتر از اینه که به صندلی جلویی زل بزنین. شما قبلا سریال‌های زیادی شبیه این دیدین، و دیدن تلاش‌های الیزابت ماس برای صحبت کردن با لهجه‌ی بریتانیایی جذابیت‌های خودش رو داره. این سریال می‌تونست یه فیلم ۱۱۸ دقیقه‌ای خیلی بهتر باشه، اما الان این شکل سرگرمی‌ای نیست که تو بازار رایجه.
نظرات کاربران