نقد و بررسی فیلم ترسناک Infested 2024

ترسناک نشان دادن عنکبوت کار سختی نیست. به هر حال، بسیاری از مردم از آن‌ها می‌ترسند، حتی زمانی که اندازه‌ی معمولی دارند و با سرعت آخرالزمانی تولید مثل نمی‌کنند. به این ترتیب، فیلم فرانسوی جدید «مورد هجوم» در حال اجرای بازی در حالت آسان است: تنها چیزی که نیاز دارد چند پای مودار و تعدادی حشره‌ی چندش‌آور است که در لبه‌ی قاب صحنه می‌خزند. بخش قابل توجهی از تماشاگران صرف نظر از این که فیلم چه چیز دیگری دارد (یا ندارد)، روی صندلی‌هایشان ولو می شوند. سباستین وانيسک، کارگردان اولین فیلم بلند خود، به اندازه‌ی کافی از این لرزه‌های هیجان‌انگیز ارائه می‌دهد تا «مورد هجوم» را ارزشمند کند، هرچند لزوماً یک اثر کلاسیک جدید در این ژانر نباشد. این فیلم در لحظات مختلف، یادآور نمونه‌های جالب‌توجهی مانند «Gremlins» می‌شود عنکبوتی که کل این ماجرا را جرقه می‌زند، از اتاق پشتی فروشگاهی خریداری می‌شود که شبیه مغازه‌ی عتیقه‌جات آقای وینگ است و همچنین فیلم «حمله به بلوک» محصول ۲۰۱۱ با بازی جان بویگا.

مقایسه‌ی دومی به دلیل محل وقوع فیلم است: بیشتر «مورد هجوم» در داخل یک مجتمع مسکونی بزرگ در جایی در حومه‌ی پاریس اتفاق می‌افتد، که به محض این که مقامات از هرج و مرج عنکبوتی که درون دیوارهای آن در حال وقوع است، مطلع می‌شوند، به یک منطقه‌ی جنگی تبدیل می‌شود. آن‌ها نسبت به ساکنان از ماجرا بیشتر می‌دانند، به این معنی که آن‌ها همچنین بیشتر از تماشاگران هم می‌دانند – رویکردی که در واقع باعث افزایش حس تنش پارانوئیدی فیلم می‌شود. این به این دلیل است که داستان از دیدگاه کالِب (تئو کریستین)، یک آدم بی‌کار در اواخر دهه‌ی بیست زندگی‌اش که در آپارتمان قدیمی مادرش زندگی می‌کند و به جز یک قاچاق غیررسمی برای فروش کفش‌های ورزشی دزدی به همسایگانش، چشم‌انداز کمی برای آینده دارد، روایت می‌شود.

کالب، به طور مناسب، علاقه‌مند به حیوانات خاص و عجیب غریب هم هست، با مجموعه‌ای از آکواریوم‌های گرم‌شده در اتاق خوابش و رویایی برای افتتاح یک پارک خزندگان در آینده. به همین دلیل است که او یک گونه ناشناخته، اما احتمالا غیرقانونی از عنکبوت‌های خاص را در یک ظرف پلاستیکی بیرون‌بر از یک مرد مشکوک با مغازه‌ای پر از اجناس دزدی می‌خرد. حدس زدن اینکه همه چیز به کجا ختم می‌شود چندان سخت نیست: کالب عنکبوت را به یک جعبه کفش منتقل می‌کند، جعبه کفش یک سوراخ بدون توجه دارد، عنکبوت فرار می‌کند و جنجالی از نیش‌های سمی و تخم‌هایی که در تنه‌های پر از چرک گذاشته شده است را به راه می‌اندازد. همه چیز کاملاً واضح و منصفانه است.

اما «مورد هجوم» همچنین زمان زیادی را به طور خسته‌کننده‌ای صرف توسعه روابط بین کالب، خواهرش مانون (لیزا نیارکو)، بهترین دوست او لیلا (صوفیا لیسافر) و دوست لیلا (که اتفاقاً بهترین دوست دوران کودکی کالب است) یعنی جوردی (فینگان اولدفیلد) می‌کند. بخش خسته‌کننده این است که تنها دلیلی که ما همه این‌ها را یاد می‌گیریم این است که کمی به خطر و احتمالاً مرگ نهایی این شخصیت‌ها احساس همدردی کنیم، که باعث می‌شود ذهن به سمت عنکبوت‌ها سرگردان شود و منجر به این شود که تعجب کنیم چرا ما در حال تماشای کلنجار رفتن این افراد با یکدیگر هستیم در حالی که می‌توانستند الان زیر انبوهی از عنکبوت باشند.

برای منصف بودن، این یک فیلم پرخرج نبود، به این معنی که ونيسک و گروهش فقط می‌توانند صحنه‌های اکشن عنکبوت را تا حدی روی پرده بیاورند. توالی‌ای در اواخر فیلم جایی که عنکبوت‌ها به صورت دسته‌جمعی به شخصیت‌های باقی‌مانده حمله می‌کنند، با استفاده از نور و صدا هم بر جلوه‌های بصری اندک تأکید می‌کند و هم از آن‌ها منحرف می‌کند. این یک استراتژی هوشمندانه است و فیلم به طور مرتب از آن استفاده می‌کند: هر بار که شخصیت‌ها در فضایی با یا بدون عنکبوت‌های سمی فوق‌العاده محصور می‌شوند، هرج و مرج و داد و فریاد زیادی وجود دارد. این باعث می‌شود سطح کورتیزول بیننده بالا برود، اما بعد از مدتی خسته‌کننده می‌شود. چون بیایید باهاش روبرو شویم: ما اينجا به خاطر عنکبوت‌ها هستيم، تمام عناصر موجود در فیلم که مربوط به موجودات هستند با شکوه و حس عالی‌ای از تعلیق اجرا می‌شوند و از هر دو جلوه ویژه رایانه‌ای و جلوه‌های ویژه عملی برای یادآوری صحنه‌های کلاسیک مانند ترسیدن از آینه و نمايی که در آن چیزی – در این مورد، انبوهی از عنکبوت – در حال خزیدن روی سقف بالای سر یک شخصیت بی‌خبر است، استفاده می‌شود.