کیا روچ-ترنر، کارگردان فیلم، با «نیش» اثری ساده‌تر از ترکیب‌های ژانری قبلی‌اش ساخته است، اما به همان اندازه سرگرم‌کننده. این فیلم با ترکیب موجودی ترسناک و یک درام خانوادگی، صحنه‌ای را برای جلوه‌های ویژه عملی از کمپانی Wētā Workshop فراهم می‌کند، جایی که صحنه‌های کشتن چندش‌آور با مقداری بار احساسی همراه هستند. این یک دستکاری مفهومی‌تر از کارگردان حماسه «Wyrmwood» که ترکیبی از «مکس دیوانه» و «طلوع مردگان» است، به شمار می‌رود، اما در اینجا، روچ-ترنر خویشتن‌داری نشان می‌دهد و اجازه می‌دهد تا چیز کوچک‌تر و خاص‌تری حول این تقلید رشد کند.
بازیگران فیلم نیز کاملا از زمینه‌ای که در آن قدم می‌زنند، آگاه هستند و آن را به شکلی می‌پذیرند که به پوچیِ در حال وقوع در اطرافشان اصالت می‌بخشد. لحظه‌ای وجود دارد که در آن ایتن، طراح کمیک استریپ (با بازی رایان کر از سریال «خاندان اژدها») روی تخته طراحی‌اش کار می‌کند و شارلوت، دخترخوانده‌ی ناراحت او (با بازی آلیلا براون که اسمش با معرفی شدن موجود اصلی فیلم، «نیش»، معنی پیدا می‌کند) وارد می‌شود. آن‌ها روی یک مجموعه جدید با هم همکاری می‌کنند (شارلوت می‌نویسد، ایتن طراحی می‌کند) و ظاهراً موفق هم هستند، هرچند این پروژه اهمیت عمیق‌تری دارد. همانطور که این صحنه‌ی لطیف به طرز ماهرانه‌ای نشان می‌دهد، کمیک راهی برای پرورش پیوند جدید و دست‌وپاگیر خانوادگی آن‌هاست، در حالی که شارلوت شیاطین درونی‌اش را بیرون می‌ریزد. شخصیت اصلی پروژه آن‌ها بر اساس پدر بی مسئولیت او ساخته شده است، جزئیاتی که بعداً به شیوه‌ای غیرمنتظره بر ایتن تأثیر می‌گذارد.
با این حال، مدت زیادی طول نمی‌کشد که قبل از صحنه‌ی پیوند ناپدری-دخترخوانده، شاهد کشیده شدن یک مأمور ضدعفونی‌کننده (با بازی جرمین فاولر) از دریچه‌ی هوا توسط یک عنکبوت غول‌آسا هستیم، صحنه‌ای که ادای احترامی آشکار به «شکارچیان روح» دارد. روچ-ترنر دوباره در حال ترکیب ژانرهاست، با لحن و احساسات بازی می‌کند، و در حالی که این لحن هنوز هم ممکن است کنایه‌آمیز باشد، اما صمیمیت و جدیت خاصی در اینجا وجود دارد که باعث دوست‌داشتنی شدنِ بخش زیادی از «نیش» می‌شود. توازن قوا در این فیلم بین ملودرامی شیرین و فیلم هیولایی اغلب به تعادلی محکم می‌رسد.
در یک‌جا، ایتن از همسایه‌ی عجیب و غریبِ اهلِ علم (با بازی دنی کیم) درباره‌ی عنکبوتی که در سیستم تهویه‌ی مطبوع غارمانندِ ساختمان آپارتمانی‌شان در نیویورک پرسه می‌زند، سؤال می‌کند. «این چه نوع عنکبوتیه؟» پاسخ مختصر و کاملاً به‌جا است: «یکیِ گنده.» یک عنکبوت غول‌پیکر هر چیزی را که نبض دارد می‌خورد، و با بازیگری به تعداد کمِ این فیلم، فقط مسئله‌ی زمان است که سراغ ایتن و خانواده‌اش بیاید.
آیا این تمام اطلاعاتی است که برای پی بردن به ریتم‌های مسخره‌ی «نیش» نیاز داریم؟ هم بله، هم خیر. یک پیچیدگی دیگر در این چیدمان وجود دارد: این عنکبوت، که بعد از تبدیل شدن به حیوان خانگیِ شارلوت به طرز نگران‌کننده‌ای سریع رشد می‌کند، از فضای خارج می‌آید. نحوه‌ی ورود آن به این موقعیت پیچیده‌ی خانگی آشفته و کارآمد است: یک روز، یک شهاب‌سنگ از پنجره‌ی ساختمانشان رد می‌شود و داخل یک خانه‌ی عروسکی کوچک فرود می‌آید. از آن‌جا عنکبوت بیرون می‌پرد و با ریتم موسیقی راک گاراژیِ «What A Way To Die» از گروه «The Pleasure Seekers» (که خود به‌تنهایی غوغایی به پا می‌کند) از میان فضاهای داخلی کوچک خانه‌ی عروسکی می‌خزد. آن‌جاست که شارلوت آن را قاپ می‌زند.
داشتن یک حیوان خانگیِ مخفی به ما کمک می‌کند تا شارلوت و پویایی این آپارتمان کوچک را بهتر درک کنیم. حس رهاشدگی او پوسته‌ی محافظتی ضخیمی به او داده است، و براون در بهترین حالت خود است، زمانی که اجازه می‌دهد این محافظ رها شود. بنابراین، وقتی او با مادر خانه‌نشین (با بازی پنلوپه میچل) و ناپدری‌اش درگیر می‌شود، جز نیشخند و رفتار پرخاشگرانه چیزی ندارد. شارلوت در اتاق‌خوابش، محاصره‌ی کمیک‌ها، لوازم کاردستی و دنیای فانتزی، احساس راحتی بیشتری می‌کند. عنکبوت به شارلوت حس قدرت شخصی می‌دهد، و او هم در عوض با دادنِ نامی قدرتمند از کتاب «هابیت» که روی قفسه‌ی پُرِ کتابش قرار دارد، به او پاداش می‌دهد: نیش.
در این فیلم دنج‌بودن خلع سلاح‌کننده‌ای وجود دارد که به راحتی می‌توان از آن قدردانی کرد. محیط بسته‌ی آن اثر آرامش‌بخشی دارد – فیلم «نیش» در زمان کولاک اتفاق می‌افتد، بنابراین اکثر بازیگران ژاکت‌های بافتنی پدربزرگ‌مادربزرگ‌های باحالی به تن دارند – که با شوک‌ها و وحشت‌هایی که با رشد باورنکردنی عنکبوت شارلوت و نشان دادن نشانه‌هایی از هوش فرازمینی به‌طور شادی‌آوری تضعیف می‌شود. خود این موجود در لحظات کمی که به ما اجازه می‌دهند آن را در شکوه وحشتناکش ببینیم، حیرت‌انگیز است: کمپانی Wētā هیولایی را خلق کرده است که ترکیبی از بیوه‌ی سیاه و بیگانه است، با کمی از دی‌ان‌ای موجودات عجیب و غریب در فیلم «هشت پای عجیب‌الخلقه» اثر الوری الکایم. «نیش» با دوربین‌هایی که به طور فعالانه پرسه می‌زنند و حسی تقویت‌شده از واقعیت دیده می‌شود، اغلب انرژی ترکیبی از «بیگانه» با «Evil Dead» را القا می‌کند.
این برای کیاه روچ-ترنر عادی است. طرفداران پرشور فیلم‌های ترسناک، زبان تصویری‌ای که او به «نیش» آورده را تشخیص می‌دهند و حتی قدردانی می‌کنند؛ حتی یک شکوفایی روایی اضافی هم وجود دارد که ادای احترامی به «دکان کوچک وحشت» اثر راجر کورمن است. با این حال، با افزایش تعداد قربانیان «نیش» و اشاره‌های زیاد به فیلم‌های محبوب، این سؤال برای ما باقی می‌ماند که چه فیلم‌های مشهور دیگری ممکن است در پروژه‌ی آینده‌ی روچ-ترنر با هم برخورد کنند؟ شاید آن‌ها در نهایت با ایده‌ای که به‌طور منحصربه‌فرد متعلق به خودش است، روبرو شوند؟
سخن نهایی
کیاه روچ-ترنر با «نیش» تاکنون ساده‌ترین اثر تقلیدی‌اش از فیلم‌های ترسناک را ساخته است، جلوه‌های ویژه کمپانی Wētā Workshop را با یک درام خانوادگی ترکیب می‌کند که به کشتن‌های چندش‌آور آن کمی وزن می‌دهد. در حالی که با مفاهیم آشنا – «شکارچیان روح»، «بیگانه» و «Evil Dead» آشکارترین الهام‌بخش‌های آن هستند – کمی بیش از حد با وسواس کار می‌کند، این فیلم از بازیگران سرسختی با درخشش آلیلا براون و رایان کر از سریال «خاندان اژدها» بهره می‌برد که به اندازه‌ی کافی به اثر زمستانی و دلهره‌آور روچ-ترنر قلب می‌بخشند تا باعث شوند هرج و مرج هیولاییِ پیش رو معنی‌دار به نظر برسد.
نظرات کاربران