چرا گیمرها آخرالزمان را دوست دارند؟

یک حس ذاتی از خلاقیت وجود دارد که برخی از بهترین بازی‌های پسا آخرالزمانی موجود در بازار را احاطه کرده است. آنها تقریباً کاملاً تخیلی هستند، که توسعه دهنده را برای ایجاد چیزی منحصر به فرد و دور از دنیای واقعی ما باز می گذارد. به عنوان مثال سری Horizon را در نظر بگیرید. این فرنچایز پلی‌استیشن زمانی که در سال ۲۰۱۷ عرضه شد، پسا آخرالزمان را بازتعریف کرد و دنیایی زیبا و فراوان را به بازیکنان ارائه داد که در آن انسان‌ها در حال بازسازی یک جامعه آزمایشی پس از صدها سال هیچ بودند.

در سیاره‌ای که پر از ماشین‌های قدرتمند بود، انسان‌ها ناامیدانه تلاش می‌کردند تا دوباره به دست بیاورند و در برابر تهدیدی بی‌پایان خود تکرار شونده که موجودیت آنها را به چالش می‌کشید مبارزه می‌کردند. این به ما نشان داد که آخرالزمان نباید تیره و تار باشد – و این چیز شگفت انگیزی بود.
در سال ۲۰۰۶، یکی از منحصر به فردترین داستان هایی که تا به حال گفته شده در Gears of War معرفی شد. این تیراندازی سوم شخص پسا آخرالزمانی چندین عنوان بعدی را تولید کرد و دنیایی را به وجود آورد که بازیکنان را متحیر کرد. در مترو، گیمرها مجبور می شوند با یک تهدید هسته ای که هزاران نفر را مجبور به ورود به سیستم متروی روسیه کرده است، مقابله کنند. در The Last of Us، یک عفونت قارچی واقعی جهش می‌یابد و بشریت را نابود می‌کند و تکه‌های جامعه را ناامیدانه باقی می‌گذارد. Dead Rising به ما آموخت که چگونه در برابر قیام زامبی ها در یک مرکز خرید زنده بمانیم.

بازی Death Stranding ما را وادار کرد تا یک کار زایمان را متوقف کنیم و در عین حال از دشمنان اثیری با استفاده از نوزادی که به نوعی می تواند آنها را شناسایی کند اجتناب کنیم.

بازی Dying Light نبردهای وحشتناک اول شخص را با مکانیک های شدید پارکور در یک جهان باز گسترده ترکیب می کند.

بازی I Am Alive به ما نشان داد وقتی آب تمام می شود چه اتفاقی می افتد.

روزهای گذشته به ما اجازه می دهد در زمینی بایر پر از انبوهی از «فریکرهای» تشنه به خون، دوچرخه سوار باشیم.