نقد فیلم فراری: فیلمنامه ضعیف و لهجه‌های مبهم باعث می‌شود که فیلم بیوگرافی در دنده اول گیر کند
مایکل مان ۲۳ سال است که روی فراری کار می کند.
این کارگردان مشهور پس از خواندن بیوگرافی براک ییتس در سال ۱۹۹۱ در مورد انزو فراری، بنیانگذار تیم مشهور اتومبیلرانی و اتومبیلرانی، وسواس زیادی به ساخت فیلمی در مورد او پیدا کرد.
از آن زمان، مان – خالق آثار موفقی مانند Thief، Heat و The Last of the Mohicans – پیشنهادهای کم استودیوها را به دلیل اینکه فکر می کرد بسیار ناچیز بودند رد کرد، کریستین بیل را به عنوان فراری انتخاب کرد، فقط برای اینکه او از این کار کناره گیری کند زیرا او این کار را نکرد. نمی خواهم وزن اضافه کنم و هیو جکمن را جایگزین او کردم. اما حتی ستاره مردان ایکس نیز در نهایت کنار رفت.
وقتی مان بالاخره بودجه هنگفتی را که برای فیلم بیوگرافی ورزشی می خواست به دست آورد، آدام درایور را برای به تصویر کشیدن فراری آورد. فیلمنامه تروی کندی مارتین، که در سال ۲۰۰۹ درگذشت، بر چند هفته خاص از زندگی فراری در تابستان ۱۹۵۷ تمرکز دارد.
در این مدت، فراری همچنان از مرگ پسرش به خود می پیچد. در همین حال، ازدواج ۳۴ ساله او با لورا (پنه لوپه کروز) به سرعت در حال بدتر شدن است، که با این واقعیت که او شریک تجاری او در فراری است، پیچیده تر می شود.
فراری تصمیم می گیرد که برای جلوگیری از ورشکستگی قریب الوقوع فراری، تیم باید در Mille Miglia، یک مسابقه جاده ای استقامتی ۱۶۰۰ کیلومتری از برشا به رم و دوباره برنده شود. فراری باند مسابقه‌دهنده‌اش، آلفونسو د پورتاگو (گابریل لئون)، پیتر کالینز (جک اوکانل) و پیرو تاروفی (پاتریک دمپسی) را به حداکثر می‌رساند تا رقابت‌پذیری آنها را تضمین کند، اما این فقط زندگی آنها را بیشتر به خطر می‌اندازد.با این حال، فراری با وجود فهرستی از بازیگران مشهور، یک برند مشهور و یک کارگردان با تجربه در راس آن، فیلمی معیوب است.مان آنقدر اطلاعات دارد که می‌خواهد آنها را جمع‌آوری کند که ردیابی آنچه برای روایت مهم است و آنچه که فقط به عنوان زمینه و شخصیت‌پردازی ارائه می‌شود، دشوار می‌شود.
این واقعیت که درایور، کروز و شایلین وودلی که نقش معشوقه انزو و مادر پسر دوم مخفی او، پیرو است، ایتالیایی نیستند، در این زمینه کمکی به فیلم نمی کند. لهجه‌های آنها گاهی حواس‌شان را از دیالوگ منحرف می‌کند، به‌ویژه وودلی که ظاهراً حتی در مراحلی هم تلاش نمی‌کند. خود فیلمنامه شامل قسمت ها و کنایه های عالی است، اما خطوط چوبی زیادی نیز وجود دارد که خنده دار هستند.
در ابتدا به نظر می رسد درایور به عنوان شخصیتی که ۲۰ سال از او بزرگتر است به شدت اشتباه گرفته شده است. موهای صاف و پیشانی کشیده او همه توجه را به خود جلب می کند، به خصوص که آرامش و جدیت آرامی در فراری وجود دارد. هر چه فیلم بیشتر می‌گذرد، درایور بیشتر به نقش تبدیل می‌شود و در نتیجه او واقعاً به شخصیت تبدیل شده است.
کروز کاملا برعکس لورا است. او به محض قدم زدن روی پرده، تجسم مادری است که هنوز سوگوار است. هر زمان که او در یک صحنه حضور دارد، تماشاگران نمی‌توانند مطمئن باشند که بعداً چه اتفاقی می‌افتد، زیرا او از مهربانی و آسیب‌پذیری به حالت بی‌حاشیه و خشمگین تبدیل می‌شود.
تصویر قدرتمند کروز کمک می‌کند تا مشکلات ترسیم فراری به تصویر کشیده شود. برای دو سوم ابتدایی آن، مسابقه بسیار کمی وجود دارد، زیرا فراری از یک مشکل به مشکل دیگر می رود و هر کدام از آنها را با این امید که توسط Mille Miglia نجات پیدا می کند، عقب می راند. در داستان‌ها نیز حس یک سریال صابونی وجود دارد که تنها با موسیقی بیش از حد دنیل پمبرتون تشدید می‌شود. علی‌رغم این مسائل، فراری همیشه جذاب است. توجه بی وقفه مان به جزئیات به این معناست که او در بسیاری از مکان‌های زیبا که فراری در آن زندگی و کار می‌کرد، فیلمبرداری کرد، سبک و لباس‌ها می‌درخشند و دو بحث وجود دارد که درایور و کروز به‌طور قابل‌توجهی برقی هستند.
سپس، هنگامی که در نهایت Mille Miglia شروع به کار کرد، فراری یک ابزار اضافی پیدا می کند، زیرا مان ماهرانه این سکانس های اکشن را عکاسی می کند، در حالی که آنها را به روش های غیرمنتظره ای می چرخاند.
در نهایت، فراری از کامل بودن فاصله زیادی دارد. اما شکوفایی های سینمایی فراوانی وجود دارد که به تماشاگران یادآوری می کند که چرا مان کارگردان مشهور و محبوبی است. اگر اتفاقاً آخرین فیلم او در سن ۸۰ سالگی باشد، خداحافظی به اندازه کافی مناسب است.
نظرات کاربران