نقد فیلم Mad Max مکس دیوانه

نقد فیلم Mad Max مکس دیوانه

سی سال پس از آخرین نسخه ی مد مکس، جورج میلر دوباره دست به کار شد تا روح مکس را در کالبدی خشن تر و جوان تر با توانایی بازی بالاتر بازیگری مانند تام هاردی دوباره زنده کند.
برعکس خیلی از فیلم های اکشن پرفروش که از صحنه های بیش از حد خشن فراری هستند تا بتوانند فروشی بهتر داشته باشند و حتی کودکی ده ساله بتواند فیلم آنها را ببیند، مد مکس به این قاعده ی بلاک باسترها نه می گوید و فضایی خشن و به دور از ترحم خلق می کند. یکی از دیگر نکات مثبت این فیلم شخصیت پردازی قدرتمند شخصیت هاست که معمولا در فیلم های اکشن در این زمینه ضعف وجود دارد. تام هاردی و شارلیز ترون چنان بازی درخشانی از خود به نمایش می دهند که تشخیص اینکه نقش اصلی فیلم هاردی یا ترون است را به شدت سخت می کند.
فیلم حتی به کلیشه های سینما در مورد فمینیسم نه می گوید و حتی از زنان زیبای فیلم که به نوعی ادامه دهنده ی نسل شخصیت اصلی منفی داستان هستند موجوداتی زَبون و ناتوان نمی سازد و آنها را در کنار قیافه ی خشن و مردانه ی شارلیز ترون منفعل و ترسیده نشان نمی دهد و آنها به گونه ای مکمل او و یار و یاور او نشان می دهد. شخصیت تام هاردی و شارلیز ترون به خوبی به واقعیت نزدیک است و دو بازیگر برای شبیه شدن به نقش هایشان چه از نظر روحی و چه از نظر فیزیکی فداکاری هایی انجام داده اند به گونه ای که وقتی مکس به یاد مرگ زن و فرزند خود می افتد و آنها را در توهمات خود می بیند به خوبی می توان حس دلهره و ترس را در چشمان تام هاردی دید. شارلیز ترون هم با بازی در نقش هایی به عنوان یک قاتل سریالی زن و فیلم های اکشن دیگر به خوبی می داند تا چگونه روح زنانگی خود را همراه با خشم و نفرتی فراوان در یک فیلم جای بدهد.