نقد و بررسی بازی Dying light 2

نبرد های بای به اندازه پارکور آن نمی درخشد، اما تاریک ترین نقص بازی نیز نیست. هنگامی که با انبوهی از افراد آلوده ( زامبی )، از جمله بسیاری از انواع خاص جدید مانند Howler ها که با فرستادن سیگنال انبوهی از هیولاها را به سمت شما می فرستد، و ناهنجاری‌ها، مینی باس‌هایی که شب‌ها در میدان‌ها منتظر می‌مانند، مواجه می‌شوید، نبرد در بهترین حالت خود قرار می‌گیرد. مدیریت یک جمعیت زمانی که انواع مختلف هیولاها آهسته یا سریع، تانک مانند یا چابک هستند، استرس خوبی را ایجاد می کند که این بازی همیشه قرار بود داشته باشد. حتی پس از ۵۰ ساعت، کنترل انبوهی از زامبی ها بدون عرق کردن در این فرآیند بسیار دشوار است.

مبارزه با انسان‌ها، که اغلب مانند طرفداران Legion of Doom لباس می‌پوشند، کمتر لذت‌بخش است، زیرا مرتبا به انجام همان حرکات کوچک بر روی هر انبوهی از افراد خلاصه می‌شود: جاخالی دادن، ضربه و ضربه زدن. البته که جا برای انجام برخی حرکات جالب تر نیز وجود دارد، مانند توانایی ای که به شما امکان می دهد یک دشمن را بر روی دشمن دیگر پرت کنید، یا با استفاده از قلاب خود یک نفر را به سمت خود بکشید، اما به ندرت انگیزه ای برای انجام این کار ها وجود دارد. جالب ترین حرکتی که می توان روی دشمنان پیاده کرد، دراپ کیک است که می توان با آن هر موجودی زنده ای را از پشت بام ها به پایین پرتاب کرد که باید گفت هیچ وقت اینکار خسته کننده نخواهد شد.

مکانیک مخفی کاری آنچنان کارایی خاصی ندارد و به سختی می توان دلیل آن را توجیه کرد که اصلا چرا وجود دارد . نفوذ به پایگاه های دشمن و کشتن بی سر و صدا آنها نوعی سرگرمی است که Far Cry برای یک دهه از آن استفاده کرده است، اما قصد Dying Light برای تقلید از آن شکست خورده است زیرا مناطق چمن بلند بسیار کمی در جهان وجود دارد که تقریبا تنها راه برای مخفی ماندن از دشمنان است.

دویدن در پشت بام‌ها در حالی که شب‌ها افراد آلوده در خیابان‌ها کمین می‌کنند، حس لذت‌بخش‌تری به همراه دارد، اما حتی در این صورت، رفتن به سطح خیابان حتی برای یک لحظه می‌تواند ناامیدکننده باشد زیرا هاولرها خیلی سریع ایدن را تشخیص می‌دهند. با این حساب هر تلاش شما برای رفتن به خیابان ها در شب برابر شناسایی شدن توسط زامبی ها و دویدن برای نجات جانتان خواهد بود.

فرقی نمی‌کند چه کاری انجام می‌دهید چه تعقیب یک داستان، پارکور برای سرگرمی یا دویدن برای زندگی‌تان، موسیقی متن به طرز ماهرانه‌ای به هر مرحله واکنش نشان می‌دهد که قبلا در بازی ها بسیار کم دیده شده است. موسیقی پویا ساخته شده توسط Olivier Deriviere، از بخش داستانی به مأموریت فرعی به کاوش در جهان باز بدون از دست دادن ریتم و هیجان تغییر می‌کند، حتی تا آنجا پیش می‌رود که هر زمان که می‌پرید، صدای هوا و باد را وارد موسیقی متن می‌کند و به شما کمک می‌کند تا حس واقعی آن لحظه را به شما ارائه دهد. به طرز عجیبی، موسیقی در نهایت حس بسیار قوی‌تری از جو و پیامدهای Dying Light 2 نسبت به داستان آن ایجاد می‌کند.