نقد و بررسی فیلم Kingdom Of The Planet Of The Apes

آنها باید مستقیما با دشمن خود روبرو شوند، کسی که خود را پروکسیما سزار می نامد و خود را پادشاه می پندارد. او و نیروهایش در یک درب گاوصندوق عظیم در ورودی یک پناهگاه قدیمی دولتی ایالات متحده مستقر شده اند و ماه ها را صرف تلاش برای شکستن و به دست آوردن فناوری پیشرفته ای کرده اند که احتمالاً در داخل آن نگهداری می شود.

بهترین ویژگی فیلم شخصیت های آن است. نوا شخصیت محوری خوب و شبیه به لوک اسکای واکر است که به راحتی می توان با او همراه شد، اما این مجموعه افرادی است که او با آنها ملاقات می کند که باعث جذابیت فیلم می شود. راکا، که وظیفه دارد نوا و ما را از اتفاقات دنیای بزرگتر مطلع کند، ویژگی شخصی را دارد که دوست دارید برایتان داستان تعریف کند – پیتر مکون فقط یکی از آن صداها را دارد و دنیاسازی که او انجام می دهد کاملاً قانع کننده است.

و می (مای) غم و اندوه عمیقی در چهره دارد که آلن به طور قانع کننده ای آن را به تصویر می کشد. او یک شخصیت اصلی نادر است که از ابتدا تا انتها بدبخت است، بدون اینکه هرگز بدبختی او برای خنده به کار گرفته شود.

اما این پروکسیما سزار، با بازی کوین دوراند همیشه سرگرم کننده است، که در نهایت بر فیلم مسلط می شود. پروکسیما چندین تک گویی بزرگ ارائه می دهد، زیرا او سعی می کند فلسفه و برنامه خود را برای نسل میمون ها به نوا و سایر اعضای قبیله عقاب بفروشد، و تماشای هر ثانیه از آنها لذت بخش است. او صادقانه حرف های خوبی می زند، حتی اگر روش های او بیش از حد خشن باشد. دوراند بازیگری است که می داند چگونه به خوبی صحنه را کنترل کند.

با وجود اینکه خود دوراند به طور واضح سزاوار اعتبار زیادی برای عملکردش است، باید به کار ضبط حرکت و ضبط چهره توسط هنرمندان جلوه های ویژه در ويتا ديجيتال اشاره کرد – به ویژه اینکه آنها چقدر توانسته اند اجرای صورت بازیگران را به خوبی ترجمه کنند. کار CGI در مجموعه راه اندازی مجدد سیاره میمون ها از همان ابتدا دیدنی بوده است، اما با نفوذ انسانیت به رفتار و حالات چهره میمون ها، حتی بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرد.

با این حال، به همان اندازه که دوست داشتم این فیلم را دوست داشته باشم، اما چیزی در مورد داستان عجیب است. شباهت ها با فیلم قبلی کمی زیاد است – هر دو فیلم در مورد گروهی از میمون ها هستند که زندگی شاد و آرامی دارند تا اینکه گروهی از مزاحمان بیشتر آنها را می ربایند و شخصیت اصلی را مجبور می کنند تا به دنبال آنها برود و در طول مسیر با گروهی از افراد خارجی هم گروه شود. تغییر اصلی فقط این است که این بار، مزاحمان نیز میمون هستند، اما مطمئن نیستم که این به اندازه کافی چالش برای توجیه تمام این شباهت ها باشد.

علاوه بر این، اینکه هرگز نمی توانیم ببینیم پروکسیما و مردمش واقعاً کجا زندگی می کنند – قلمرو واقعی او – باعث می شود درک درستی از تصویر کلی دشوار شود. مطمئناً، پروکسیما ارتش کوچک خود را دارد، اما آیا او واقعاً یک پادشاهی دارد؟ با تماشای این فیلم نمی توان گفت.