دیالوگ های فیلم روانی Psycho
در این مقاله قصد داریم تا دیالوگ های فیلم روانی Psycho به کارگردانی آلفرد هیچکاک و بازیگری آنتونی پرکینز و جانت لی برنده جایزه گولدن گلاب را قرار بدهیم.
مارین: با دوستات بیرون می ری؟
نورمن: بهترین دوست یه پسر مادرشه!
نورمن: مادرم دیوونه یا یه پیرزن غرغرو نیست، اون گاهی عصبانی می شه، همه ما یه وقتایی عصبانی می شیم، مگه نه؟
مارین: بله! گاهی وقتا فقط یه بار می تونه کافی باشه!
نورمن: یه پسر جایگزین ضعیف برای عشقه! (پسر آدم نمی تونه جای عشق آدمو بگیره)
نورمن: شما مثل یه پرنده غذا می خورین!
مارین (در حالی که به پرنده های خشک روی دیوار اتاق نگاه می کند): شما خیلی خوب متوجهش می شین البته!
نورمن: نه واقعا این طور نیست. من خیلی جمله “مثل پرنده غذا می خوره” رو می شنوم اما درست نیست چون پرنده ها واقعا زیاد غذا می خورن. من چیزی درباره پرنده ها نمی دونم، سرگرمیم پر کردن چیزهاست، می دونید، تاکسیدرمی!
نورمن: شاید اون منو فریب داده باشه اما نتونسته مادرمو گول بزنه.
سم: گاهی وقتا شنبه شب صدای تنهایی میاد، تا به حال متوجهش شدی لیلا؟
نورمن: همه ما گاهی کمی دیوونه می شیم. این طور نیست؟
آربوگاست: ما همیشه اول به افرادی که به صداقت شهرت پیدا کردن شک می کنیم.
مارین: تاکسیدرمی، این یه سرگرمی عجیب برای پر کردن وقته.
نورمن: سرگرمی باید برای گذروندن وقت باشه نه اینکه اونو پر کنه.
نورمن: مردم هیچ وقت منظور بدی ندارن، اونا زبون ضخیم شون رو می چرخونن و سرشون رو تکون می دن و پیشنهاد می دن.
نظرات کاربران