نقد انیمشین Soul
انیمشین “Soul” یکی از جدیدترین ساخته‌ی کمپانی پیکسار در سال گذشته و شروعی تازه برای این کمپانی بزرگ است. این کمپانی با این انیمشین سیاست‌های جدید خود را آغاز کرده است. دل کندن از سری‌های موفق خود و ساختن انیمیشن‌های مستقل و جذاب با نوآوری‌های فراوان. برای اولین بار قهرمان اصلی این کمپانی یک نوازنده‌ی سیاه‌پوست است، که برای هدف‌ها و آرزوهای خود تلاش می‌کند و دقیقا در لحظه‌ای که همه چیز طبق نقشه پیش می‌رود؛ یک پیچش جذاب بیننده را درگیر خود می‌کند و ساختارهای کلیشه‌ای انیمیشن کودکان را می‌شکند و خیلی صریح درباره‌ی مسائلی فلسفی و مهم مانند استفاده از تک تک لحظات، مرگ و زندگی صحبت می‌کند. این ویژگی به دلیل کارگردانی خاص 《پیت داکتر》 نابغه‌ی آمریکایی است. کسی که نویسندگی و کارگردانی آثاری همچون “بالا”، “درون و بیرون” و “کارخانه‌ی هیولاها” را عهده‌دار بوده است. او بارها ثابت کرده که علاقه‌ی چندانی به ساختن انیمیشن‌‌هایی صرفا برای کودکان ندارد و ترجیح می‌دهد که درباره‌ی مسائل عمیق تری بحث کند.
نقد انیمشین Soul
دنیای این انیمیشین به شدت زنده است و دارای صحنه‌های رنگارنگ فراوانی است که روح زندگی را به کالبد این انیمیشن تزریق می‌کند. ریتم و سرعت فیلم به خوبی نسبت به داستان تنظیم شده است، به گونه‌ای که باعث می‌شود بیننده نتواند حتی برای لحظه‌ای چشم خود را از صفحه‌ی نمایشگر بگیرد. موسیقی جَز به خوبی در خدمت صحنه‌های فیلم است و جذابیت فیلم را دو چندان می‌کند.
جیمی فاکس که برای بازی کردن در فیلم بیوگرافی “رِی” که زندگینامه‌ی 《رِی چارلز》 افسانه‌ای را روایت می‌کند، برنده‌ی جایزه‌ی اسکار شده است و در بحث خوانندگی نیز دستی بر آتش دارد و به خوبی از پس نقش آفرینی در نقش یک موزیسین جَز برآمده است. ایراد گرفتن از فُرم و موضوعات آکادمیک این انیمیشن کار سختی است که به صورت سطحی اشاره کردن به آن کم لطفی است و صحت این موضوع را می‌توان با نمرات بالای این انیمیشن کم نقص از طرف منتقدین تایید کرد.
“روح” انیمیشنی کم نقص، زیبا، رنگارنگ، عمیق و مفهومی است که در عین سرگرم کردن هر بیننده‌ای تا ساعت‌ها آدمی را غرق در تفکر می‌کند.
عالی 🙂👌