– فیلم‌برداری و میزانسن : بسیار ظریف کار شده‌اند و بهترین حالت ممکن هستند.
سیاه و سفید بودن فیلم اولین چیزی است که توجه مخاطب را به خود جلب میکند ، شاید برای این که غم و اندوه را بهتر به تصویر بکشد و یا این که بیشتر روی محتوا و مکالمه ها تمرکز کند و به آن‌ها رنگ بیشتری ببخشد.
قاب بندی و فضاسازی عنصری‌ست که از کسل‌بار شدن فیلم‌نامه ساده جلوگیری کرده است و باعث شده ریتم ملایم فیلم حتی ذره‌ای خسته کننده نشود. (البته موسیقی متن هم تاثیر خیلی زیادی بر این موضوع دارد و فوق‌العاده است )
-شخصیت‌پردازی و بازیگری: فیلم‌نامه به‌دلیل ریتم آرامی که دارد توانسته به بهترین شکل به کاراکتر ها بپردازد. ویو ( با بازی گبی هافمن) زنی ست که نهایت تلاش خود را برای مدیریت وضعیت پیچیده خانواده‌اش میکند اما خیلی هم موفق نیست. جسی ( با بازی وودی نورمن ) کودکی که مادرش نتوانسته با او به‌خوبی برخورد کند و نیز دلتنگ پدرش است. و درنهایت جانی (با بازی واکین فینیکس) خبرنگار تنهایی که با کودکان مصاحبه میکند و قرار است خیلی اتفاقی برای مدتی فرزند داشتن را تجربه کند.
همه‌ی شخصیت ها بسیار عمیق و ملموس هستند و بازی ها مخصوصا واکین فینیکس عالی و بی‌نقص انجام شده‌اند. مصاحبه‌ها هم جنبه مستندگونه به فیلم داده‌اند و در واقعی‌تر جلوه دادن آن بسیار موثر عمل کردند.
توسط 
کسب درآمد از اینترنت با گوشی 