حافظه نهان (cache) یک حافظه کوچک و سریع است که در کنار پردازنده مرکزی (CPU) قرار دارد. حافظه نهان به CPU کمک می‌کند تا داده‌ها و دستورالعمل‌هایی را که به‌طور مکرر به آن‌ها نیاز دارد، سریع‌تر از حافظه اصلی (RAM) دسترسی داشته باشد.
حافظه نهان در سه سطح L1 ، L2 و L3 تقسیم می‌شود. هر سطح از حافظه نهان سریع‌تر و کوچک‌تر از سطح قبلی است.
حافظه نهان L1
حافظه نهان L1 سریع‌ترین و کوچک‌ترین سطح حافظه نهان است. این حافظه معمولاً به صورت دو قسمت مساوی تقسیم می‌شود، یکی برای داده‌ها و دیگری برای دستورالعمل‌ها.
حافظه نهان L1 معمولاً بر روی خود CPU قرار دارد و دسترسی به آن تنها چند نانو ثانیه طول می‌کشد.
حافظه نهان L2
حافظه نهان L2 کندتر از حافظه نهان L1 است، اما اندازه آن بزرگتر است. این حافظه معمولاً در کنار CPU قرار دارد و دسترسی به آن چند نانو ثانیه طول می‌کشد.
حافظه نهان L3
حافظه نهان L3 کندترین و بزرگترین سطح حافظه نهان است. این حافظه معمولاً روی برد اصلی (motherboard) قرار دارد و دسترسی به آن چند میکرو ثانیه طول می‌کشد.
پردارنده بندویس
پردارنده بندویس (bandwith-bound) به وضعیتی گفته می‌شود که در آن سرعت پردازنده به میزان داده‌هایی که می‌تواند از حافظه به آن منتقل شود، محدود می‌شود.
در وضعیت پردارنده بندویس، CPU باید منتظر بماند تا داده‌ها از حافظه اصلی به حافظه نهان منتقل شوند. هرچه حافظه نهان بزرگتر باشد، CPU می‌تواند داده‌های بیشتری را در حافظه نهان نگه دارد و نیاز کمتری به دسترسی به حافظه اصلی خواهد داشت.
بنابراین، حافظه نهان L3 می‌تواند نقش مهمی در بهبود عملکرد پردازنده‌های پردارنده بندویس ایفا کند.
نتیجه‌گیری
حافظه نهان L3 می‌تواند عملکرد پردازنده‌های پردارنده بندویس را بهبود ببخشد. افزایش اندازه حافظه نهان L3 می‌تواند به پردازنده کمک کند تا داده‌های بیشتری را در حافظه نهان نگه دارد و نیاز کمتری به دسترسی به حافظه اصلی داشته باشد.
نظرات کاربران