معرفی فیلم Last Night in Soho 2021
فیلمی در ژانری درام ترسناک معمایی هیجان انگیز به کارگردانی ادگار رایت.
جدیدترین اثر ادگار رایت، هرچند ایرادات خودش رو داره اما فیلمیه که ارزش دیدن داره و در کنار این ایرادات، نقاط قوت خودش رو هم دارد. فیلمی که هرچه جلوتر میره شکل و شمایل کابوس مانند بیشتری به خودش میگیرد. بازی های قابل قبولی رو شاهد هستیم به خصوص توماسین مک کنزی که از سایرین بهتر عمل کرده و ارائه خوبی داره. ادگار رایت هم در جایگاه کارگردان، میشه گفت مسلطه اما در بخش فیلمنامه ایراداتی وجود داره. موسیقی زیبای فیلم روی فضای فیلم چه در سکانس های آرام و چه سکانس های همراه شده با وحشت نشسته و از نقاط قوت مهم فیلم به شمار میرود .
گاها داستان و فیلمنامه دچار کلیشه میشه که فیلم رو از هدف اصلی مقداری دورتر میکند. ترسیم دنیای وحشت انگیز فیلم به لحاظ فضاسازی و به واسطه دکوپاژ مناسب، میزانسن درست و در راستای ارائه قصه و پلات، طراحی دکور و صحنه و همینطور نورپردازی هوشمندانه بسیار خوب انجام شده و در سکانس های وحشت داستان بیشتر نمود پیدا کرده است .
پلات فیلم، بر پایه صنعت مد و علاقه شخصیت الوئیز شکل میگیره اما این مد، با جلوتر رفتن داستان، بیشتر از اینکه تحقق آرزوی الوئیز باشه به زندانی برای بیشتر شدن کابوس های اون تبدیل میشه و تغییر ماهیت داستان و لحن روایی اون در میانه داستان شکل میگیره و بعد از ایجاد درام معمایی در نیمه ابتدایی، شکل یک تریلر دلهره آور در قالب سینمای وحشت رو به خودش گرفته . شخصا دوست داشتم به کاراکتر هایی مثل «جک» بیشتر پرداخته بشه ولی طبعا ریتم تند وقایع داستانی، فرصت پرداخت به یک سری نکات رو از فیلمساز میگیرد اما در عین حال هم این ریتم و ضرباهنگ سریع، باعث شده که فیلم ملال آور و خسته کننده نباشد.
به لحاظ روایت قصه، فیلم در نیمه اول عملکرد بهتری داره شیوه داستان گویی در بخش های پایانی بیشتر دچار افت میشه که از ایرادات فیلم در بخش فیلمنامه محسوب میشه. از تدوین پویا و بسیار خوب فیلم نباید گذشت که در ریتم فیلم موثر بوده و از نقاط قوت فیلمه که اگر فیلم بخش عظیمی از حرکت وقایع خودش رو مدیون تدوین هست .
«دیشب در سوهو»، بیشتر از اینکه سکانس هایی آمیخته با ترس آنی طراحی کنه و به نمایش بگذارد، بیشتر به واسطه میزانسن و فضاسازی خوبی که اشاره شد، احساس دلهره و هیجان رو در مخاطب ایجاد کرده – هرچند در اینجا فیلم با توجه به تغییر ماهیت ناگهانی فضای داستانی، حالت معمایی گونه نیمه نخست رو تا حدودی از دست میده و بیشتر به المان ها و مشخصه های تریلر گونه خودش در روایت و پیشبرد داستان و ارائه نمایش دلهره آوری آغشته به خون وفادار میشه اما با اینحال، در کل وجه پیچش ها و کشش های داستانی قابل قبولی دارد.
طراحی صحنه برای نزدیکی بیشتر به فضای دهه شصت به خوبی به کار گرفته میشه و حتی با وجود عدم حضور ما در واقعیت این دوره، احساس طبیعی بودن خوبی برای ما به ارمغان میاره که بخشی از فضاسازی فیلم رو هم شامل میشه. در کل فیلم شروع قوی تری داره تا ادامه داستان و در جلوتر پسرفت میکنه؛ روایت هم نه انقدر بده که باعث سقوط و لغزش فیلم بشه و نه انقدر منسجم و هدفمنده که فیلم رو به مرحله صعود برسونه. پس نه میشه از این اثر به عنوان فیلم فوق العاده ای یاد کرد و نه اثری شکست خورده ست و قطعا ارزش حداقل یکبار تماشا رو داره اما عاری از ایراد نیست.
نظرات کاربران