نقد فیلم جویندگان The Searchers

جویندگان نمایشی از امتداد فرم و تکنیک و گذر به درونمایه های مخاطب خود یعنی حس تعلق به خانواده ، به لحاظ حسی، باورپذیری را به ارمغان آورده است؛گویی مخاطب این احساس را میکند که خود به دنبال عضو گمشده خانواده اش میگردد و استفاده از تکنیک های درست و بجا که از فورد برمیاید، تیر خلاصی اثر را میزند.

فیلم جویندگان استفاده درستی از فیلم‌برداری در روند قصه داشته‌است دوربین در بیشتر مواقع به‌درستی مخاطب را به کاراکترها نزدیک می‌کند چراکه از فیلم‌نامه مشخص می‌شود که این خواسته فیلم‌ساز است.

یکی از سکانس های فیلم، جایی که یکی از اهالی روستا و جان وین به تعارض دچار می‌شوند قابل توجه است. جمع وقتی جمع باشد همه اعضای آن حق دارند که با هم موافق یا مخالف باشد، با هم جروبحث کنند و اختلاف نظرهایشان را بازگو کنند؛بدون این‌که کسی بر دیگری احساس برتری کند. چنین چیزی بین این جمع و دیالوگ‌های جان وین و بزرگ روستا نیست و حقایق به‌مرور خودش را به جمع نشان می‌دهد.

 در سکانسی دیگر و زمانی که جان وین و گروه جستجوی کوچکش از دو طرف محاصره شده اند، دوربین و صدای ضرب استمرار دارد، میزانسن با لانگ شات وصل می‌شود و نمای ابژکتیوی رخ می نماید . نمای آرام دوربین کم کم شتاب به خود میگیرد و کارگردان این‌چنین نما را ادامه می‌دهد و صدای موجود در صحنه به همراه موسیقی هیجان آور و نمای ابژکتیو جای خود را به آرامی به نمای سوبژکتیو میدهد.