فیلم The Pursuit of Happyness تاکید زیادی بر تلاش و پافشاری برای رسیدن به خوشبختی داشته است. به قدری این مسئله برای سازندگان مهم بوده که فیلم بعد از میلیونر شدن کریس را نشان نمیدهد چرا که هدف داستان پررنگ کردن مسیر رسیدن به خوشبختی بوده نه مقصد. این فیلم برای تمام باورهاست. انسان هایی که نقش خدا را در زندگی شان پر رنگ می بیند (سرود مذهبی در کلیسا و داستانی که فرزند برای پدرش تعریف میکند) و یا انسان هایی که فقط متکی به تلاش خود هستند. فیلم همچنین گریزی به نقد اجتماعی و سیاسی می زند. برای مثال در پاره ای از سکانس ها، طعنه فیلم به عدم تعادل اقتصاد امریکا یا نژادپرستی علیه سیاه پوستان آمریکایی، کاملا مشهود است.

کریس یک خانواده متشکل از همسر و یک کودک دارد. همسری که خیلی زود از قطار خوشبختی کریس پیاده می شود و مسیرش را از او جدا میکند. این فیلم شاید آنچنان نماد گرا نباشد اما چند نماد مهم است که نمیتوان ساده از کنارشان عبور کرد. مثلا دلیل نشان دادن پیاپی اتوبوس در فیلم تاکید بر سفری است که کریس در حال پیمودنش است. سفری مملو از تجربه و درس آموزی. مسیری که ذره ذره کریس را به مقصد یعنی خوشبختی نزدیک میکند.

و یا دستگاه نمایشگر تراکم استخوان که کریس همواره آن را همه جا با خود حمل میکند در فیلم اشاره به فشار و بار مسئولیت کریس دارد. باری که فشارش همیشه روی دوش اوست. و روبیکی که استعاره از چالش ذهنی او برای حل مشکلاتش است. این نمادها به خوبی توانسته اند بیننده را با شخصیت فیلم همسو کنند