نقد و بررسی بازی Killer Klowns from Outer Space: The Game

«دلقک‌های قاتل» بازی‌هایی مانند Dead By Daylight، Friday The 13th و The Texas Chain Saw Massacre را دنبال می‌کند و بازیکنان را در یک فضای ترسناک آشنا در مقابل هم قرار می‌دهد. در این بازی، بازیکنان به لابی‌های سه دلقک قاتل در مقابل هفت بازمانده تقسیم می‌شوند که سعی می‌کنند تا ۱۵ دقیقه دوام بیاورند و از نقشه فرار کنند. اگرچه هر بازی ترسناک چندنفره مسیر خاص خود را طی کرده است، «دلقک‌های قاتل» در واقع بسیار شبیه بازی جیسون وورهیز ساخته‌ی همین استودیو به نظر می‌رسد و بازی می‌شود، که من آن را فقط یک چیز خوب می‌دانم. این بازی یک کپی نیست، اما در بخش‌های مشابه، خوشایند است و در بخش‌های متفاوت هم معمولا خوب عمل می‌کند.

بازماندگان باید به دنبال ابزارهایی مانند سلاح‌های سرد و جعبه‌های کمک‌های اولیه بگردند، در حالی که مهم‌تر از همه، باید یکی از خروجی‌های متعدد را در یکی از چندین نقشه گسترده پیدا کرده و فعال کنند. هر کدام از این نقشه‌ها با میانبرهای پیچیده و مسیرهایی برای یادگیری ساخته شده‌اند تا یک بازمانده ماهر بتواند فاصله‌ای بین خود و کفش‌های جیرجیره‌دار دلقکی که دنبالش می‌کند ایجاد کند. در همین حال، دلقک‌ها وظیفه دارند در نقشه گشت‌زنی کنند و همه انسان‌ها را بکشند، چه با حمله مستقیم به آن‌ها و چه با تله ها و روش های ترسناک دیگر.

با این فرمت، برد و باخت واقعاً اهمیت چندانی ندارند، دلقک‌ها ممکن است چندین بازمانده را بکشند در حالی که بقیه فرار می‌کنند و امتیاز نهایی ممکن است به یک طرف پیروزی «modest» یا حتی «poor» بدهد. مطمئناً رسیدن به پیروزی کامل امکان پذیر است، اما به نظر نمی رسد بازسکنان خیلی روی این موضوع سرمایه گذاری کرده باشند، که در واقع تغییر خوشایندی نسبت به بازی بسیار رقابتی Dead By Daylight است. بازماندگان مطمئناً می خواهند فرار کنند، اما به دلیل اینکه هر دست بسیار غیرقابل پیش بینی است و باخت هم هرگز آنقدرها مهم نیست – به هر حال، من توسط یک دلقک احمق تعقیب می شوم، نه Leatherface یا Jason – بازی حتی در صورت شکست هم سرگرم کننده باقی می ماند.

این سرگرمی مداوم را مدیون جنبه های زیادی از بازی هستیم. در وهله اول، دویدن و پنهان شدن از این شرورهای کارتونی لذت بخش است. هر بار شیرجه زدن به داخل بوته های ضخیم یا یک سطل زباله، و بیرون کشیدن سر برای دیدن اینکه تعقیب کنندگان رد می شوند، هیجان انگیز است. و اگرچه ممکن است مکانیک مبارزه تن به تن دست و پا گیر و دکمه زنی به نظر برسد، اما این موضوع برای هر دو طرف یکسان است، بنابراین درگیر شدن در یک دعوای تن به تن با یک دلقک و شاید حتی زنده ماندن برای تعریف داستان، خنده دار است.

هنگامی که دلقک ها شکست می خورند، به صفحه ای برای احیا مجدد فرستاده می شوند که حدود ۴۵ ثانیه طول می کشد تا آنها را دوباره به بازی برگرداند، بنابراین تهاجمی بودن – یا به سادگی گروهی از بازیکنان که به هم می چسبند – نیز سودمند است. شما می توانید نقشه را برای مدت محدودی از یک یا چند دلقک پاک کنید و با کارهای درون بازی مانند پیدا کردن بنزین، شمع، کارت کلید و نابود کردن موانع پشم پنبه ای که هر خروجی را احاطه کرده اند – که برخی از آنها ممکن است توسط دلقک ها در اواسط بازی تقویت شده باشند – پیشرفت زیادی کسب کنید.

یک چیزی که از آن لذت نمی برم سرعت حرکت بازی است، یا شاید واقعاً مشکلی در انیمیشن ها باشد. با بازی به عنوان یک انسان، می توانم به صورت خمیده راه بروم تا هیچ صدایی ایجاد نکنم، راه بروم تا کمی صدا ایجاد کنم، یا بدوم تا صدای زیادی ایجاد کنم. از آنجایی که به نظر می رسد سرعت راه رفتن بسیار کند است، دائماً می خواهم بدوم، اما می دانم که این کار عاقلانه نیست، بنابراین مرا در حال راه رفتن در وضعیتی رها می کند که در دنیای واقعی، حداقل باعث می شود با سرعت راه بروم یا آهسته بدوم. فکر می کنم حتی فقط تغییر انیمیشن راه رفتن به آهسته دویدن از نظر روانی احساس بهتری ایجاد می کند، زیرا در غیر این صورت، بازیکنان با چیزی رها می شوند که برای چیزی که بازی با محبت آن را «آخرالزمان دلقک» می نامد، بیش از حد بی خیال به نظر می رسد.